Jorge Luis Borges

Spinoza De doorschijnende handen van de jood Bewerken in de schemer de kristallen En de middag, angst en koude, gaat dood. (Eén middag is het evenbeeld van alle.) De handen en de ruimte van een paarse tint Die allengs verbleekt binnen de ghetto-grens Bestaan ternauwernood voor deze kalme mens Die droomt van doorzichtig labyrint. Zijn roem, weerschijn van dromen in de droom Van een andere spiegel, geeft hem geen schroom Terwijl de gloed der deernen geen beletsel is. Vrij van metafoor, van mythe, bewerkt de Mens een harde kristal: de onbeperkte Plattegrond van Hem die al Zijn sterren is.

Jorge Luis Borges

Het geschrevene dat diegenen nalieten

Op wie jouw angst zich beroept kan je niet redden;

je bent de anderen niet en je weet je thans

Centrum van het labyrint dat jouw stappen

Vlochten.  Niet de doodsstrijd van Jezus 

Noch die van Socrates, noch de sterke gouden

Siddharta die bij het doven van de dag

De dood in een tuin aanvaardde zal je redden. 

Stof is ook het woord geschreven door 

Jouw hand of uitgesproken door jouw mond. 

De Hades kent geen mededogen

En de nacht van God is eindeloos.

Je bent gemaakt van tijd, de onophoudelijke

Tijd. Je bent ieder afzonderlijk moment.

Thomas Campion

What if a day, or a month, or a yeare Crown thy delights with a thousand sweet contentings? Cannot a chance of a night or an howre Crosse thy desires with as many sad tormentings?           Fortune, honor, beauty, youth           Are but blossoms dying;           Wanton pleasure, doating love,           Are but shadowes flying.           All our joyes are but toyes,           Idle thoughts deceiving;           None have power of an howre           In their lives bereaving. Earthes but a point to the world, and a man Is but a point to the worlds compared centure: Shall then a point of a point be so vaine As to triumph in a seely points adventure?           All is hassard that we have,           There is nothing biding;           Dayes of pleasure are like streames           Through faire meadowes gliding.           Weale and woe, time doth goe,           Time is ever turning:           Secret fates guide our states,           Both in mirth and mourning.

Sapfo

(…) eerlijk, ik wou dat ik dood was,
ze huilde toen ze mij moest verlaten
en in tranen zei ze me:
O, wat is dit erg voor ons,
Sapfo, tegen mijn wil ga ik bij je weg.
Maar ik gaf haar dit antwoord:
Vaarwel, ga gerust en denk aan mij,
want jij weet toch hoe wij van elkaar hielden,
zo niet, dan wil ik je helpen
herinneren ...
... en al het mooie wat wij beleefden,
veel kransen van viooltjes,
rozen en krokussen hingen om jou
... terwijl je bij me was