Jean Pierre Rawie

TABOE

Ik zie met steeds opnieuw bedwongen schrik
al wat er al voorbij is onder ogen,
de jaren die mij zomaar zijn ontvlogen,
de schijngestalten van mijn eigen ik.

De schaarse tijd waarover ik beschik,
tegen de tijd die weg is afgewogen,
vervult mij schrijnend van mijn onvermogen;
het einde schuilt in ieder ogenblik.

Toch leef ik telkens naar een toekomst toe,
alsof ik nog met eeuwigheden reken,
en doe gewoon de dingen die ik doe.

Dat morgen misschien niet meer aan zal breken,
voor jou, voor mij, voor ons, is een taboe,
waarover ik niet hardop durf te spreken.

Jean Pierre Rawie

Je kunt ze zelf niet kiezen: hoofd en lijf,

en ook je leven heb je maar ten dele 

in eigen hand. Verveelde goden spelen

hun spel met ons; wij zijn hun tijdverdrijf.

Je zoekt, zoals ook vóor je al zovelen,

een zin te geven aan je aards verblijf,

maar je gewroet, gepieker en geschrijf

maakt geen verschil, en kan geen mens wat schelen.

Soms lijkt het even of je echt iets kiest,

maar zelfs de liefste vrienden en vriendinnen

heb je alleen tot je ze weer verliest.

Het einde stond al vast in den beginne;

dat het zo is, maakt het niet minder triest:

je kwam, je zag, en er was niets te winnen.

Georgi Ivanov - 1894-1958

Het brute lot trotseren, 
In twijfel trekken, keren?
Wie zoiets waagt, is dwaas, ontspoord.

Toch durf ik te beweren
Dat deze avond mij behoort.

Het rood boven de bomen,
Met parelmoeren zomen …
Een nachtegaal in een sering,
Een mier die wil ontkomen - 
Dit alles heeft voor iemand zin.

Het kan zelfs zinvol blijken
Dat ik hier sta te kijken,
Dat links mijn oude jas zich laat
Met avondrood bestrijken
En rechts zich in het maanlicht baadt.