Patricia de Martelaere (1957-2009)

Zo dichtbij niets, zo zonder
Onderkomen, zo zonderling.
Zo draai ik mij om en om en
Zie en zie wat niemand ziet.
Het begint met nergens, en eindigt
Op niets. Koud. Koud. Warmer.

Alleen wie weg is, is gezien .
Hoe kun je zo zijn, zegt hij.
Niet, zeg ik. Niet.