De goden gunnen ons niet meer dan 't leven.
Weigeren wij dus al wat ons tilt tot
Onadembare toppen
Eeuwig zonder bloemen.
Laat ons slechts van aanvaarding kennis hebben.
Zolang het bloed in onze slapen slaat
En liefde niet in ons
Verdort, laat ons bestaan
Als vensterglas, doorschijnend voor het licht
En waarlangs droeve regendruppels glijden,
Lauw in de warme zon
En ietwat spiegelend.
