Michel van der Plas

Ik wou dat ik nog nieuw was als dit blad.
Nog wit. Nog zonder woorden. Een begin.
Nog hoopvol ook ('een wereld vult mij in'),
zonder verdriet en nog niet liefgehad.

Maar er staat al een strofe in mij geprent,
hard; moedeloos: een die ik liefst vergat;
een hoofdstuk waar ik bang voor ben en dat
iedere nieuwe aanvang nu al schent.

Ik wou dat ik nog schreef, en niet meer las.
Ik wou dat ik niet woonde, dat ik liep:

de hemel eindeloos, de dalen diep,
de voeten weg in wilde golven gras.

Dat ik nog worden kon en nooit meer was.
Dat ik een leegte wist waarvoor ik schiep.