Jorge Luis Borges

Momenten

 Als ik mijn leven nog eens over zou kunnen doen,
dan zou ik in een volgend leven proberen meer fouten te maken.
Ik zou niet zo perfect meer willen zijn, ik zou me meer ontspannen.
Ik zou een beetje gekker zijn dan ik geweest ben,
ik zou veel minder dingen serieus nemen.
Ik zou niet zo gezond leven, ik zou meer riskeren, meer reizen,
zonsondergangen bekijken, meer bergen beklimmen,
vaker in een rivier gaan zwemmen.
Ik was één van die slimme mensen,
die elke minuut van hun leven vruchtbaar doorbrachten;
natuurlijk kende ik ook momenten van vreugde,
maar als ik nog een keer opnieuw zou kunnen beginnen,
dan zou ik proberen alleen nog meer goede momenten te beleven.
Mocht je het nog niet weten, daaruit bestaat namelijk het leven;
slechts uit momenten; vergeet het huidige niet.
Als ik mijn leven nog eens over zou kunnen doen, zou ik vanaf het begin van de lente,
tot laat in de herfst, op blote voeten lopen.
En ik zou meer met kinderen spelen, als ik het leven nog voor me zou hebben.
Maar ziet u ... ik ben 85 jaar oud en ik weet dat ik weldra zal sterven.



Jotie T'Hooft

Een stille ontmoeting

Even kwam ik je tegen,
het was al laat in de avond
en ik liep weer in de regen.
Je was snel voorbij.

Maar het was al genoeg,
het maakte me al blij.





Paul Eluard

I cannot be known
Better than you know me

Your eyes in which we sleep
We together
Have made for my man's gleam
A better fate than for the common nights

Your eyes in which I travel
Have given to signs along the roads
A meaning alien to the earth

In your eyes who reveal to us
Our endless solitude

Are no longer what they thought themselves to be

You cannot be known
Better than I know you. 
Niemand kan me beter kennen
Dan dat jij mij kent

Jouw ogen waarin wij samen
Sliepen Hebben van mijn mensenlicht iets
Gemaakt dat de nachten van de wereld overtreft

Jouw ogen waarin ik op reis ben
Gaven aan de gebaren van de wegen
Een doel aan de wereld voorbij

In jouw ogen zijn zij die ons herinneren
Aan onze oneindige eenzaamheid
Niet wat zij denken te zijn

Niemand kan je beter kennen
Dan ik je ken.


Mario Benedetti

Wat je kent
is zo weinig 
wat je kent 
van mij 
wat je kent zijn 
mijn wolken 
mijn stiltes 
mijn gebaren 
wat je kent 
is het trieste 
van mijn huis vanbuiten gezien 
zijn de luiken van mijn verdriet 
de deurklopper van mijn verdriet. 

Maar je weet 
niets 
hoogstens 
denk je soms 
het is zo weinig 
wat ik ken 
van jou 
wat ik ken 
dus je wolken 
of je stiltes 
of je gebaren 
wat ik ken 
is het trieste 
van je huis vanbuiten gezien 
zijn de luiken van je verdriet
de deurklopper van je verdriet. 
Maar je klopt niet aan. 
Maar ik klop niet aan. 



Komitas Vardapet

As a fortune

Everyday
Take a lantern
Keep it bright
As the light source
Of your mind
Again and again,
Take the inexhaustible fire
As the hopeful cord
Of your heart.



Vladislaw Chodasevitsj

Het is een vreugde en een last
Een afgetakeld lijf te dragen.
Wat vroeger wild en bloeiend was
Is nu vermoeid en aangeslagen.

Het bloed gaat in een trage stroom,
De moegeworden schouders zakken.
Zo nijgt een volle appelboom
Onder gewicht van eigen takken.

Gij jongelieden hebt geen weet
Van tederheid en smart die maken
Dat bomen met hun bladerkleed
Eens nog de aarde willen raken.


Hilde Domin

Op wolkenborgtocht
Voor Sabka

Ik heb heimwee naar een land 
waar ik nooit was,
waar alle bomen en bloemen 
mij kennen, 
waar ik nooit heen ga, 
maar waar de wolken 
zich mij precies herinneren, 
een vreemde die in geen thuis
kan uithuilen.

Ik reis 
naar eilanden zonder haven, 
ik werp de sleutels in zee 
meteen bij het vertrek.
Ik kom nergens aan.
Mijn zeil is als een spinnenweb in de wind, 
maar het scheurt niet.

En aan de andere kant van de horizon, 
waar de grote vogels 
aan het einde van hun vlucht 
hun vleugels in de zon drogen, 
ligt een werelddeel 
waar ze mij moeten opnemen 
zonder pas, 
op wolkenborgtocht.


Rainer Maria Rilke

Archaïsche torso van Apollo

Wij zagen nooit zijn ongekend gezicht,
De oogappels die daarin rijpten. Maar
Zijn torso gloeit nog als een kandelaar,
waarin zijn blik, met een getemperd licht,

nog glanzen blijft. Anders zou jou de boeg
der borstkas niet verblinden, en in ‘t zacht
draaien der lendenen was niet die lach
naar ‘t midden toe dat het geslachtsdeel droeg

Anders stond deze steen geknot, beschadigd,
in zijn doorschijnende schoudercascade,
en zou niet glinsteren als roofdierhuid,

en zou niet als een ster losbreken uit
zijn vorm: geen plek aan hem die jou niet ziet.
Zo doorgaan met je leven kun je niet.



Hilde Domin

Voorbijtrekkend landschap 

Men zou moeten kunnen weggaan
en toch zijn als een boom:
alsof de wortel in de grond bleef
alsof het landschap voorbijtrok en wij vast stonden.
Men moet de adem inhouden,
tot de wind afneemt
en de vreemde lucht om ons heen begint te draaien,
tot het spel van licht en schaduw,
van groen en blauw,
de oude patronen toont
en wij thuis zijn,
waar het ook zij,
en kunnen gaan zitten en leunen,
alsof het tegen het graf 
van onze moeder was.


Roberto Juarroz


Uit verwondering werden wij geboren,
aan andere verwondering gaan wij dood.
Leven is verwondering verliezen.
Tenzij geboren worden en doodgaan
zou zijn doodgaan en geboren worden.
Leven zou dan een andere verwondering zijn:
de derde.
De meest ondraaglijke.

Jan Eijkelboom


Tuin Dordrechts museum
Als ik gestorven ben
zal in de tuin van dit museum
boven het warrig bladerengedruis
een merel net zo helder zingen
op net zo'n late voorjaarsdag
En ik, ik zal er niet meer zijn
om door dit zingen te vergeten
dat ik moet sterven mettertijd.
Maar aan de andre kant zal ik
-je weet maar nooit-
veel langer leven dan die vogel
En als ik dan toch onder de zoden lig
dan zal mijn zoon nog eens
een merel net zo horen klinken
op net zo'n late voorjaarsdag.
En hij zal weten wie ik was
en ach, een vogel weet van niets.
Maar aan de andre kant alweer:
als merels aan hun vaders konden denken
wellicht dat ze dan krasten als een raaf.



Hanny Michaelis

Hoe dikwijls heb ik willen weggaan
vroeg in de grijze zomermorgen
wanneer de huizen in de stad
over hun slapende bewoners waken
als versteende moederdieren.

Hoe dikwijls stond ik op het punt
weg te sluipen in de ochtend,
onopgemerkt, naakt als ik kwam,
door lege, sprakeloze straten
vluchtend naar de rand der stad,
om door het natte gras, langs blinkend water
het Oosten tegemoet te gaan.

Wat ik lichtvaardig heb gewild,
heb ik lichtvaardig nagelaten.
Het spel wordt ernst nu het te laat is -
te laat om weg te gaan,
te laat om het te willen,
te laat voor spijt
en eigenlijk voor alles 
te laat.


Armando

waarom zouden we wat we gedaan hebben
om vergeving vragen waarom
hebben we gedaan wat we moesten doen


we deden wat we konden om niet
te weten dat we leefden


Gerrit Achterberg

Kleine ode aan het water

Zo staat de regen als een raam
over de bloemen, mond en maan
leggen er groot en rond zich aan,
liggen er groot en rond om dicht,
o Grevelingen, waaraan ik lig;
met mijn stelten in maan en water
staan meeuwen in mijn ogenwater
gespiegeld, sta ik spiegelend in
waterramen en maanbloemen.


Gerrit Achterberg

Rath & Doodeheefver

Op het behang van Rath & Doodeheefver 
Staan de figuren die gij hebt gekend: 
Een hart, een hand, een boomtak bloesemend 
En kinderschommels die naar voren zweven.

De randen, door de ratten aangevreten,
Krullen aan de vier hoeken overend.
Oud en verschoten, in zichzelf frequent,
Raakt het motief tegen de muur vergeten.

Maar deze beelden stonden in uw ogen
En deze ogen zijn uiteen gegaan.
Hoe hoog en ver werden de schommelbogen.
Het hart kreeg alle ruimte om te slaan.
De hand wees mij de wegen naar het leven.
De wereld bloeit. De dood is opgeheven.


William Shakespeare


(Jessica) Here, catch this casket. It is worth the pains.
I am glad ’tis night, you do not look on me,
For I am much ashamed of my exchange.
But love is blind, and lovers cannot see
The pretty follies that themselves commit,
For if they could Cupid himself would blush
To see me thus transformèd to a boy.




Joop Goudsblom

Mijn beter ik en ik 
streden erop of eronder 
Mijn beter ik bezweek 
nu ben ik, goddank, zonder


Bart Moeyaert

Sterk
Ik dacht dat het niet kon: 
dat iets wat je niet ziet 
je alle dagen draagt 
en sterker maakt. 
Alsof je spieren krijgt 
van liefde.

En kijk, het klopt: 
 Het hart van oma 
 slaat nog altijd over 
 als ze opa ziet. 
 Maar nu hij oud is en te bed, 
 misschien nog net de hemel haalt, 
 loopt oma sinds een poosje 
 krommer en vraagt ze vaker 
 om mijn arm. 
 Zonder hem krijgt 
 ze het huis niet warm 
 en zelfs de hond 
 zakt zuchtend naast de luie stoel. 
 Dus is het waar 
 dat liefde spieren geeft 
 en op den duur 
 ook vuur.

Bart Moeyaert

Bekentenis

Ik mag je. 
Nee, ik mag je niet. 
Ik moet je. Dat bedoel ik.

Ik heb je lief.
Nee, dat heb ik niet.
Ik word je lief. Dat voel ik.

Ik ga met jou.
Nee, ga ik niet. 
Ik sta je bij. Beloof ik.

Ben stapel op je.
Hou je vast. 
Ik. Hou. Van. Je.

Geloof ik.



Bart Moeyaert

Nu 

Ik adem niet, ik zing. 
zelfs als ik zucht, klinkt het 
per ongeluk alsof ik 
een paar noten neurie 
die me vannacht, terwijl 
ik sliep, zijn voorgezongen. 
Het is alsof de lucht 
mijn deken is en ik 
mijn hoofd het liefst 
te rusten leg op het kussen 
van mijn longen, de plek 
waar ik mijn hartslag hoor 
in vierkwartsmaat: 
dat ik besta, dat ik besta. 


Hagar Peeters

Ook liefdes sneuvelen

Niet op het slagveld
of op een papaverveld,
niet zozeer in een 
zonovergoten boerenweide
gaan ze te gronde
maar tussen twee lippen
die op een onbewaakt ogenblik
het verkeerde zeggen. 

Vervolgens groeien
de momenten van misspreken uit
tot verkeerd begrepen zinnen tot 
redeloze redenen waarom, 
gestut door teder geheven vingers
de liefde wurgend die ze omhelzen
in een steeds groter liefhebben

en aan haar definitieve eind
komt de liefde ten slotte
onder de slagen van wimpers
(het zijn zwepen voor de fijngevoelige)
van de verkeerde oogopslag. 

De ogen daarachter
hebben het altijd geweten
voor het doek viel van de wimpers
de vingers en de woorden. 


Horatius

Schip, pas op, nieuwe golven zullen je terug naar zee
voeren! Waar wil je heen? Blijf liever vast in de
haven. Kijk toch, de riemen
zijn van je flanken weggerukt.

De mast kraakt door de kracht van een zuidwestenwind,
de scheepsra kreunt en je kiel is niet met kabeltouw
gesjord; zij kan het geweld van
golven amper verduren!

Je zeil is aan flarden, het boegbeeld is niet meer
voor de zoveelste maal door jou te vermurwen.
Hoezeer jij, Pontische pijnboom,
dochter van het vermaarde woud,

pronkt met je afkomst, trots op een naam -vergeefs:
een bange zeeman heeft geen vertrouwen in
scheepslak. Als je niet oppast,
word je een speelbal der winden.

Tot voor kort wekte jij mijn onrust en weerzin op,
nu het pijnlijk gemis van een niet gering zorgenkind:
mijd de zee die zich uitspreidt
om Cycladische schittering.


Wislawa Szymborska

Niets tweemaal
Niets gebeurt tweemaal en niets
zal tweemaal gebeuren. Geboren
zonder kundigheden, sterven we
dus als onervaren senioren.
Ook al zijn we nog zo hardleers
op de grote school van ’t leven,
geen winter, geen zomer wordt ons
nog een keertje opgegeven.
Niet één dag keert ooit terug,
twee nachten zijn nooit identiek,
geen kus is als een andere,
elke oogopslag is weer uniek.
Gisteren noemde iemand plots
in mijn bijzijn luid jouw naam
- het leek alsof een rode roos
naar binnen woei door het raam.
Nu we samen zijn vandaag,
haal ik mijn blik van je gezicht.
Een roos? Hoe ziet een roos eruit?
Is dat een bloem? Een steen wellicht?
Onzalig uur, onnodige vrees,
waarom bemoei jij je ermee?
Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.
Lachend en elkaar omhelzend
verzoenen we ons met elkaar,
ook al zijn we zo verschillend
als twee druppels zuiver water


Rutger Kopland

Al die mooie beloften

De grazige weiden, vader, de wateren
der rust, ik heb ze gezocht en inderdaad
gevonden, ze waren nog mooier dan jij
me had beloofd, prachtig, prachtig.

En in dit liefelijk landschap uw zoon,
door de boeren hier aan een boom
genageld, maar geen spoor van geweld
of verzet, alleen maar vrede, vader.

Zijn dode ogen bekijken verdrietig de
resten van rozen aan zijn voeten,
om zijn mond spelen eeuwige vragen,

waarom toch, wie ben je, waar was je,
e.d. Maar boos, nee, boos lijkt hij niet
geweest, niemand is schuldig, niemand.