Veel sterker dan dat van de rede,
Gij laaft mij in mijn eenzaamheid
En schenkt mij innerlijke vrede.
‘k Herinner mij haar bruine ogen,
Haar lieve stem die mij bedankt,
Het goudblom haar dat ingetogen
En losjes een ovaal omrankt.
Ik zie de ongesmukte tooi
Van mijn bekoorlijke gazelle.
Haar beeltenis, zo zeldzaam mooi,
Blijf mij op reizen vergezellen.
Mijn genius, ten troost bij ’t scheiden
Mij door de liefde toegedacht,
Staat aan mijn bed, verzacht mijn lijden,
Verzoent mijn slaap en geeft mij kracht.
